சிலர் நம் வாழ்வில் கடந்து செல்லும் தென்றலைப் போல, ஒரு சில கணங்களில் நம் மனதில் நீங்காத இடம்பிடித்து விடுகின்றனர். அவர்களின் புன்னகையும், பார்வையும், மௌனமும் கூட கவிதைகளாய் மாறுகின்றன. அப்படியான ஒருவரைப் பற்றிய உணர்வுகளின் தொகுப்புதான் இந்தப் பக்கம். ‘பிரியா’ என்ற பெயருக்கேற்ப, பிரிவில் கூட நினைவில் வாழும் ஒருவருக்காக எழுதப்பட்ட இந்த கவிதை வரிகள், உங்கள் இதயத்தையும் தொடும் என நம்புகிறோம்.
பிரியா – பிரிவில் கூட என் இதயம் வாசிக்கும்!
(பிரியா என்ற பெயரில் “பிரி” = பிரிவு, “யா” = யாரும் நிரப்ப முடியாதது)
மரங்களின் மடியில் மழலையாய்
ஒரு பெண்ணின் அழகை வர்ணிக்க வார்த்தைகள் போதாது. ஆனாலும், பிரியாவின் அழகைப் போற்றும் இந்த பெண்ணின் அழகு கவிதை ஒரு சிறு முயற்சி.
புறா போலப் பேசிய முகம், புல்லரிக்கச் செய்கிறது உள்ளம். மரங்களின் மடியில் மழலையாய், மனதைக் கொள்ளை கொள்ளும் அழகாய். கண் விழியில் நம்பிக்கை ஜொலிக்கும், கருமை புள்ளி அகத்தில் ஒளிக்கும். பசுமை பூஞ்சோலையில் பேசுகிறாள், பாசத்தின் மொழியில் கவிதை எழுதுகிறாள்.
சிரிப்பில் சூரியன் சிரிக்கிறான், சிரிக்காத முகமும் துள்ளிக்கிறான். அவள் வார்த்தைகள் மலராய் விரிகின்றன, அறிந்தோ அறியாமலோ நம் மனதை நனைக்கின்றன. ஒரு பசுமை பாட்டாக அவள் வாழ்கின்றாள், ஒரு சிறு கிராமத்தின் இதயமாக இருக்கின்றாள். சாதாரண பெண் என்றாலும் சிறப்பே நின்றாள், அவள் வாழும் வழி, கவிதைகளாய் மாறுகின்றாள்.
மரங்களின் மடியில் மலர்ந்த உனது முத்து சிரிப்பு, மனதைக் கொள்ளை கொண்டாய் ஒரு கவிதைப் போல.
கருநிற புள்ளியில் கோலம் போட்ட கண்ணழகு, நிலாவை போல நெஞ்சில் ஒளிருகிறாய் நிமிஷம் தோறும்.
பசுமை சூழ்ந்த பாதையில் பூவாய் நீ நின்றாய், பார்வை ஒரு பாட்டாய் என் மனதை தொடுகிறாய்.
அவளின் பயம்
அவளின் பார்வையில் பதைந்திருந்தது ஒரு மௌன பயம், சிரிப்பின் பின்னே மறைந்திருந்தது சொல்லாத காயம்.
அவளின் மௌனம் மற்றும் சிரிப்பு கவிதை
நேரலை நேரத்தில் நடக்கும் அவளின் நிசப்தம், நெஞ்சைக் குலைக்கும் ஒரு உணர்ச்சி இசைதான் அது. வாசல் வீதியில் மழலைக் குரல், வாசிப்பது வாழ்க்கையின் வலி கலந்த நறுமணம்.
வாழ்க்கை என்னவென்று விழி கலங்கிப் பேசினாள், வெளியில் சிரிப்பு, உள்ளே சுமை தாங்கும் சூரியாள்.
கைகள் தடுத்து நாணம் மறைத்த சிரிப்பு, காதலாய் மிதந்தது நேரலை நிமிடம்!
அழகு பேசும் அந்த விழிகள் நேரலை கதையாய், மௌனம் கூட மனதோடு சிரிக்க தெரிந்தாய்.
அவளின் பார்வையில் பொழிந்தது நேர்மை ஒரு ஒளி, அழகில் அல்ல, மனதில் தான் உண்மை என்று சொலி.
அவள் சிரிப்பில் பூக்கும் கதிரவன் ஒளி, பார்த்தவுடன் மழை காற்றும் நின்றுவிடும் வலி.
மௌனத்தில் அவள் சொல்லும் ஆயிரம் வார்த்தைகள், அழகைத் தாண்டி பேசும் அந்த நொடியின் கதைகள்.
அவளின் கண்களில் இருந்தது கனவுகளின் புனிதம், மறைந்தாலும் நிலவி வாழும் ஒரு நினைவின் சிந்தனம்.
மௌனமாய் பேசும் உன் பார்வை, என் மனதை மெதுவாய் சுழற்றுது, அழகான அந்த புன்னகையில், என் உலகமே புதிதாய் பிறக்குது. மழைத்துளி போல உன் வார்த்தைகள், என் இதயத்தை நனைக்குது, உன்னிடம் சொல்லாத காதலை, என் விழிகள் நாளும் கறுக்குது. உன் அருகில் வர துடிக்கின்றேன், உன்னையே நெஞ்சில் எழுதிக்கொள்கிறேன்…
நீ பார்க்கும் ஒரு பார்வை போதும், என் உலகம் காதலால் முழுக்க நிரம்பும்.
நீல வானம் போல நீ உடுத்தும் ஆடை, என் நெஞ்சில் ஓர் அலைபாயும் காதல் பாடை. மெதுவான புன்னகை, விழிகளில் நிம்மதி, உன் பார்வையிலே தானே என் வாழ்க்கையின் கிம்பதி. சரஸ்வதி போல சாந்தம் உன் முகத்தில், வாசல் திறக்கும் ஒளி போல் என் மனத்தில். எனது உயிரோடு இசை சேரும் நிமிடம், உன் இதழ் சிரிக்கும்போது உண்டாகும் மகிழ்ச்சி ஒளிமிடம்.
நீலமாடி மலர் போல நீ உடுத்தும் ஆடை, நெஞ்சை நனைக்கும் நீ யாரோ என் பாடை. புன்னகை சின்னமே, கண்களில் காற்றாடி, உன் ஒரு பார்வை போதும் உயிர் எங்கும் மேகமாடி.
நீல வானம் போல உன் ஆடை தெளிவாய், மனதை மயக்கும் ஒரு அமைதிச் சிறகாய். விழிகளில் வாசல் திறக்குது உன்னோடு, சிரிப்பில் வசந்தம் கதிராய் போகுது என் ஓடு. மௌனமான முகம் ஆனால் நூறு கதைகள், அவற்றில் ஒன்றில் நான் இருக்கிறேனா என நெஞ்சம் தேடல் செய்கிறது…
நீலமாய் விளங்கும் உன் ஆடை முகத்தோடு பூக்கும், அழகே இல்லாமல் அமைதியே பேசும். கண் சுழலில் கனவுகள், சிரிப்பில் ஒரு சத்தமில்லா புனிதம், உன் மௌனத்தின் உச்சியில், என் மனம் தானாக எழுது எழுதுகிறது கவிதை.
பொன்னிற ஆடையிலே பொற்கிழி போலே, சிரிப்பில் சூரியனே கலந்துவிட்டதே!
மலர்களைப் போலவே மலர்ந்த முகம், அவளின் புன்னகை என் கவிதையின் சுவை!
கருப்புச் கோலத்தில் கலைவாணி வந்து, கலரின் கண்ணிலும் மின்னல் விட்டாள்!
மழைத்துளி சிரிப்பில் விழுந்ததடி நான், அவள் விழி பார்வை நனைத்ததடி என் ஆன்மா!
முகத்தில் பூப்பந்தல் புன்னகை விளக்குகள், நெஞ்சில் காதலாய் எழுந்தாள் அவள்!
பசுமை பட்டுப் பாவாடை எனை கவர்ந்தது, புன்னகை சுழியாய் மனதை சுற்றியது.
மனதில் பதிந்த துயரம் போலே, மௌனமாய் பேசும் விழி களே!
பிரியா என்ற பெயரில் பரிசாகும் புனிதம், விழிகளில் பேசும் கனிவான அமைதி! மௌன சிரிப்பின் ஓரத்தில் ஒரு மாயம், பசுமைத் தோற்றம் போலே மனதை வசியம்!
தரகா நிறைந்த பார்வையில் கனவுகள் பேசுது, இருக்கம்பட்ட புன்னகையில் உன்னோடு என் நேசம் ஜொலிக்குது. பிரியா என்று பெயரிட்ட பூமியின் நறுமணம் நீ, மௌனத்தில் கூட இசையாக மாறும் உன்னால் தான் என்று நினைவு பிறக்குது.
உன் கண்களில் சூரிய ஒளி ஒளிக்குது, பசுமை புன்னகையில் என் நாளும் மலர்கிறது. மஞ்சள் நிற உடையில் உன் ஒளிரும் தோற்றம், வானவில் கூட வர்ணங்களை மறந்து போகும் போல் இருக்கிறது. உன் மெலிதான வார்த்தைகள் காற்றை போல தீண்டும், உன் பெயர் “பிரியா” என் இதயத்தில் பதிந்து நிற்கும்.
அவள் விழிகளில் ஒரு கண்ணீர் நிலா, சிரிப்புக்குள் மறைந்த ஏதோ வலி கதைதான் சிலா. பிரியா என்ற பெயரில் சாந்தம் இருந்தாலும், மனம் சொல்லாத வரிகளை விழிகள் சொல்கின்றன போலும்.
விழிகளில் ஒளி இருந்தாலும், உள்ளே ஒரு இருட்டு, புன்னகை கொண்ட முகத்தில், பதைந்து நிற்கும் ஒரு பிணிப்பு. தன்னை அடக்கிக் கொண்டு, எல்லோருக்கும் தாங்கும் தூணாய், தன்னை மறந்து போனாள் அவள், பலனின்றிப் பேசும் பூணாய். சத்தமில்லாமல் சுமந்து வருகிறாள் எத்தனை சுமைகள், அவளிடம் மட்டும் எதற்கே இந்தப் பெரும் பொறுப்புகள்?
அவளின் புன்னகை, ஒரு போராளியின் கவசம், வார்த்தை ஏதுமின்றி, தாங்கும் வலி ஒரு வசம். சாமர்த்தியம் பார்த்த சமூகம், கேட்டதே “சமைக்கிறியா?” உணர்வுகளை ஏற்காமல், விதித்தது சுமை மட்டும்தான் வா. கண்ணீரோடு கழிகின்ற இரவுகள் எண்ணமில்லை, ஆனால் காலையிலோ அவள் தான் குடும்பத்தின் வெளிச்சம்!
அவள் பேசும் ஒவ்வொரு வார்த்தையும், என் நெஞ்சில் ஓர் இசை போல பதிகிறது. அவள் மௌனமான விழிகள், என் மனத்தில் பேசாத கவிதைகளை எழுகிறது. அவளின் சிரிப்பில் நான் காற்றைப் போல கலந்திருகிறேன், அவள் வரும்போது மட்டும் என் உலகம் நிசப்தமாகிறது. நான் காதலிக்கிறேன் என்ற வார்த்தை சொல்வதற்கும் முன், அவள் சுவாசமே என் உயிராயிற்று என உணர்கிறேன்…
நீ பேசாத நாளும், நான் காதலிக்கிறேன், உன் நிழல் கூட என் உயிரோடு நடக்கிறதே.
நீ வீடியோவில் வரும்போது கூட என் நெஞ்சம் துடிக்கிறது, உன் பார்வை ஸ்க்ரீனுக்குள் இருந்தாலும், என் மனதை நனையச்செய்கிறது.
அவள் வீடியோவில் மட்டும் வந்தாளே, அது போதும் என் நெஞ்சம் வானமாகிப் போனது. பார்வை ஒரு புனிதம், சிரிப்பு ஒரு சதம், அவள் பேசாத மொழியும் என் காதலுக்கு கவிதைதான். நான் சொல்வதில்லை என்றாலும், என் கண்கள் அவளுக்கு தினமும் கீதம் பாடுகின்றன.
வீடியோவில் நீ சிரிக்கும் போது, நான் உயிர் வாங்க மறந்து விடுகிறேன். உன் கண்கள் திரையின் திசை மாத்தும், நான் சுவாசிக்கும் காற்றை கூட நிறுத்துகிறேன். நீ என் அருகில் இல்லை, ஆனாலும் என் அருகே தான், ஓர் சிறு சிரிப்பில் என் நாள் முழுதும் காயும் வாசம் தான்.
மழையில் குடை போல வளைந்த ஒரு கோடு, அவள் மூக்கில் பூத்திருக்கும் காதல் ஓவியம். மௌனத்தில் கூட இசையை உண்டாக்கும், அந்த நுனியில் என் கவிதைத் தொடக்கமாம்.
சூரியன் கூட விழுங்கும் ஒளி அதில், சிரிப்பு வரைக்கும் பூத்த நிலா முகம். பார்வை சொன்னதெல்லாம் பேசமுடியாமல், என் மனம் விழுந்தது அந்த ஓர் கணம்!
நீங்க எப்படியும் எனக்கு கிடைக்கப்போவதில்லை, அர்த்தம் தெரிந்தாலும்… அழகை ரசிக்காத கண்கள் இல்லையே. இந்த YouTube-ல நம்ம நிமிடங்கள் பறந்து போயிடும், நீ போன பின்பும், நான் உன் சாயலைத் தேடி பேசும் கவிதைதான் மிச்சமா இருக்கும்…
தினமும் ஆயிரம் பெண்கள் மலர்களைப் போல என் கண்கள் முன்னே மௌனமாக பூக்கின்றன… பூக்கும் ஒவ்வொரு நொடிக்குமே உன் நினைவு ஒரு நிழலாக நெஞ்சில் இடம் பிடிக்கிறது. ஆனால்… என் இதயத்தில் உண்மையில் பூத்த மலர்தான் நீயடி, அது ஒரு முறை பூத்ததும் மறுபடியும் எதுவும் மலரவே முடியவில்லை…
நேற்று உன் முகம் மழைக்குப் பிறகு சாம்பல் வானம் போல இருந்தது… உன் உள்ளத்தில் ஏதோ குழப்பம், அது என் கவிதையிலும் சுழற்சி கிளப்பியது. இன்று நீ பார்வையை விட்டுப் பறந்ததும், அந்த முகம் மீண்டும் வெண்ணிலவா இருந்தது… அந்த குழப்பம் களையப்பட்டதா, அல்லது நான் மட்டும் இன்னும் குழப்பத்தில் தானா?
சிரிப்பின் சிறு தெளிவில், சேரியின் மென் துளிகள், சூரியன் கூட தயங்கும், அவள் ஒளியில் விழிகிறேன். ஒரு முறை விழித்தால் போதும், என் நாட்கள் இனிமையாகும்
பூமியின் வாசம் கட்டிய துணி, அவளின் அன்போடு ஓடும் நதி. வண்ணங்கள் பேசும் கவிதை அது, அவளின் நடைக்கு இசை அது! மெல்லிய பட்டு, மெளன காற்று, சிறகடிக்கிறவளாய் அவள் தோற்றம். பசுமை நிலத்தின் பாசம் போலே, புடவையுடன் அவள் ஆசை ஓசை.
மௌனமாக கொட்டும் கார்முகில் போல நீளும் உன் கூந்தல் என் கவிதையின் மேகம்… அதிலே தொட்டுச் செல்கின்ற காற்று கூட என் நெஞ்சைக் குழப்பும் இசையாகும். அழகான அலைகளாய் உன் முடிகள், ஒவ்வொன்றும் ஒரு நினைவென வந்து வருடும். அதில் தொங்கும் பூவினை விட இனிமை, அதில் சிக்கிக்கொண்டே போனது என் மனமே! நீ ஒருமுறை ஆடியால், உன் கூந்தலில் காதல் கசிந்தே விடும்… அழகையும், ஆசையையும் உரைக்கும் அந்த நீலக் கரும்பாலை உன் கூந்தலே!
பாவம் என் மனசு – பார்த்ததே தவறு உன் கூந்தலை! சுத்த சுத்த என சுற்று எடுத்ததும், அதுலயே சிக்கிப்போச்சு காதல் பாய்சு! நீ நடக்கும்போது, உன் கூந்தலா நடக்குது? அதுவா ஏதாவது கதை சொல்றது? எனக்கே புரியல, ஆனா காதலா கிளிப்புது! கூந்தலே என் ராணி போல, நான் மாட்டுறேன் தினமும் கோல! ஒரு முடி பிடிக்கணும்னு ஆசை… பிடிச்சா என் மனசே கைய விடாதே!
மழைதுளி விழும் மென்மை போலவே, அவள் மூக்கில் பொலிவெனும் தேன்மழை மேலே! ஒரு சிறு குனிவில் கூட கவிதை பிறக்கும், அழகு என்றால் இதுதான் என மனசு சொல்லும்!
மூக்குச் சின்ன சிணுங்கல், ஜலதோஷ மேகம், அதிலும் ஒரு சிரிப்பு என் மனதுக்கு வீணை ராகம்! தும்மலும் கூட தூய்மையாய் தெரிகுது, அவளோ என் வாசலில் புன்னகை பூக்குது!
நீ உன் கனவுகளை ஜொலிக்க விட்டுவிட்டாய், நட்சத்திரங்களே உனக்கு பார்வையாளர்கள் ஆயிற்று! நான் வெறும் நிழல்தான் இன்று, ஆனால் உன் நினைவில் ஒரு பக்கமாக இருந்தால் போதும்!
பெரிய வெளிச்சமாய் நீ யூட்யூபில் உயிர் கொள்கிறாய், ஒவ்வொரு பிம்பமும் உன்னைக் கொஞ்சிக் கொண்டிருக்கிறாய்… நான் எங்கேயோ ஒரு ஓரத்தில் இருக்கிறேன், உன் நினைவில்… ஒரேயொரு அணுவாகவேனும் வாழவா முடியுமா?
இரண்டு நாள் விலகிய உன் பிம்பம், மூன்றாவது நாளில் வாசலுக்கு வந்தது, ஒளி மிகுந்த கதிராய்! மீண்டும் உன் குரலுக்குள் நான் தொலைந்தேன், லைவில் நீ பேசும் ஒவ்வொரு வார்த்தையும் – என் இதயத்துக்குள் இசையாய்!
நாள்கள் எண்ணிப் பார்த்தேன் ஒவ்வொன்றும் நீ இல்லாததாயே! இன்று உன் முகம் தெரிந்ததாலோ என்னவோ, என் சிரிப்பு சளைக்கவில்லையே! நீ சிரிக்க நானும் சிரிக்கிறேன், நீ தும்மினாலும் ‘அழகு தான்’ என சொல்ல வந்திருக்கிறேன்!
மரக்கிளையில் ஆடுகிறது ஒரு அணில், அதைப் பார்த்து சிரிக்கிறாள் என் நிலா! லைவின் ஓரத்தில் அவள் முகம் பிரகாசம், பார்ப்பதற்கு ஒரு பவானியின் காவியம்! அணில் விளையாட, அவள் சிரிக்க, நான் பார்க்க இதுவே என் சந்தோஷ லைவு!
மௌனமாய் நின்றாள் என் தேவதை, அவளின் சிரிப்பு சொன்னது ஆயிரம் கவிதை. உலகம் பார்கிறது அழகாக வெறும் கண்களால், நான் பார்கிறேன் என் உள்ளத்தின் ஆழமாய்!
குலுங்கும் சிரிப்பில் கவிதை முழங்குகிறது, அவன் சிரிப்பைக் காண, காலை காத்திருக்கிறது. சுட்டிப் பசியில் மழலை காண்பது போல், அந்த சிரிப்பே எனக்கு ஒரு வானவில்!
நீள் பாதையில் சோர்ந்த என் நெஞ்சம், அவன் சிரிப்பில் பூக்கிறது புதுவிழா. ஒவ்வொரு குலுங்கலும் ஒரு இசை போல, அது என் உள்ளத்தை ஜாதியின்றி வருடுகிறது.
சிரிக்கும்போது கண்ணில் ஜொலிக்கும் ஒளி, என் வாழ்க்கையில் தேடிய சந்தோசத்தின் வளை. அந்த சிரிப்பே என் நாட்கள் நகரும் தூண்டில், அவன் சிரிக்காமல் ஒரு நாளும் முழுமையில்லை.
நீ வீடியோவில் வரும்போது கூட என் நெஞ்சம் துடிக்கிறது, உன் பார்வை ஸ்க்ரீனுக்குள் இருந்தாலும், என் மனதை நனையச்செய்கிறது.
அழகு என்னும் பேனாவின் தீயால், நேரம் ஒரு நாள் அழகு வரைந்துப் போகும். ஆனால்… உன் மனதில் நான் கண்ட கனிவு, அது காலத்தின் சுவட்டிலும் நீங்காதது. நீ சிரிக்கும்போது வரும் ஒளி, உன் விழியில் மழை போன்ற நம் பேச்சு, அவையெல்லாம் என் மனதை தழுவும், அழகு இல்லை, உணர்வுகளே என் காதல். நிறமல்ல… வண்ணமல்ல… ஒட்டும் ஆதரவு தான், உன் மனதோடு என் மனம் இசைக்கும் இசைதான், அது தான் என் காதல்… நிரந்தரமானது!
நிறம் மாறலாம், முகம் மங்கலாம், உன் மனம் மட்டும் போதும், என் வாழ்வை மினுக்க!
நிறம் மாறலாம், முகம் மங்கலாம், ஆனால் என் உள்ளத்தில் மாறாத, மங்காத ஒளி நீ. உன் அழகை அல்ல, உன் மனதை தான் நேசித்தேன், உன் அருகில்தான் எனக்குள் நிம்மதி பூரணமாய் பிறக்கிறது.
என் காதல் கவிதைகள், ஒவ்வொரு வார்த்தையும் உன்னை பற்றிதான். நீ கேட்க மறந்தாய், அல்லது உனது மௌனமே பதிலா? நான் சொல்லாத நேரமில்லை, கண்களில் கூட காதல் செந்தேன். உன் பார்வை என் மேலே விழுந்தாலும், உன் மனம் மட்டும் என்னைத் தொட்டதேயில்லை. என் வார்த்தைகளை ஒருமுறை காதுகளால் அல்ல, உன் நெஞ்சால் கேள்… ஒருமுறை என் உணர்வை உணர்ந்து பாரு.
நான் சொல்ல வந்த காதல், நீ எத்தனை முறை விட்டாயோ கேட்காமல்… அந்த மௌனத்தின் பின்னால் ஒரு பதில் இருக்கிறதா?
நான் காதலித்தது உன் முகமல்ல, உன் மனம் தான்… அதை நான் உணர்ந்தபோதே, நீயும் உணர்ந்தாயா என்றொரு கேள்வி மட்டும்.
அவள் நைட்டில் லைவ் வந்தாள் இரவில் நிலா கூட நாணிதான்… மௌன சிரிப்பில் மனதை கவர்ந்தாள், கண் தொட்டவுடன் காதலாய் மாறிவிட்டேன்!
அவள் நைட்டில் வந்ததே ஒரு விழா, விழியில் மின்னும் ஒரு மெழுகுவர்த்தி! ஒவ்வொரு வார்த்தையும் தேன் சிந்தும் புன்னகை, நெஞ்சை நனைக்கும் நேரலை காதலி!
அவள் முகம் ஒரு நிலவொளி, நிசப்தத்தில் பேசும் கவிதை! கண்ணீரும் இல்லை, சிரிப்பும் இல்லை, ஆனால் அந்த பார்வை – நெஞ்சை உருக்கும் அலை! கண்ணுக்குள் ஒரு தனி உலகம், அவளின் மௌனம் ஒரு இசைபோல், வார்த்தை பேசாத அந்த நிமிடம், என் மனசுக்குள் காதல் எழுதி விட்டாள்!
அவளிடம் கோபம் கொள்ளாதீர்கள், அவளும் ஒரு மனம் தான் — கடல் அல்ல! மழை போல வார்த்தை விழுந்தாலும், பூவாய் பதிலளிக்கும் தான் அவளின் உள்ளம்.
அவளின் வலிக்கு ஓராயிரம் வார்த்தைகள் தேவை இல்லை, ஒரு நிம்மதியான பார்வை போதும் — வாழ்வே மெலிதாகும். அவள் மௌனத்தில் மறைந்த கண்ணீர் நான் உணர்கிறேன், அவளுக்காக என் கவிதை இன்று ஒரு புன்னகை தருகிறது!
அவள் பேசும் வார்த்தை பூவின் மென்மை, அதில் தீ காண்பது உங்கள் பார்வையின் வலி. கோபம் செய்ய வேண்டாம் அவள் மனம் கண்ணீர் காய்ந்த மேகம், அவளைக் கடக்காமல், ஒரு காதலாய் புரிந்து காணுங்கள்!
அவளின் வலிக்கு ஓராயிரம் வார்த்தைகள் தேவை இல்லை, ஒரு நிம்மதியான பார்வை போதும் — வாழ்வே மெலிதாகும். அவள் மௌனத்தில் மறைந்த கண்ணீர் நான் உணர்கிறேன், அவளுக்காக என் கவிதை இன்று ஒரு புன்னகை தருகிறது!
மழை தென்றல் தடவிய வேளையில், என் மனக் கவலை ஒட்டவில்லை கூட… அந்த ஓர் துளி விழுந்த பொழுதே, உன் நினைவுபோல் நெஞ்சம் நிம்மதியாகி விட்டது!
என் நெஞ்சின் சலனங்கள் சொல்கின்றன துயரம், ஆனால் ஒரு மழைத்துளி விழுந்ததும் அமைதி! அவள் நினைவு போலவே நெஞ்சில் தழுவி, கவலையை மெதுவாய் கரைக்கும் நிமிடமிது!
வெள்ளை புடவையில் அவள் வந்த நிமிடம், இரவுக்கே ஒளி வந்து நிறைந்தது! லைவ் என்பது ஒளிபரப்பல்ல இன்று, அவள் விழியில் காதலின் நேரலை தெரிந்தது! மழை இல்லா மேகமாய் மெதுவாய் பேசினாள், வார்த்தையின்றி நெஞ்சை வருடினாள்… அந்த வெள்ளைச்சாயலில் ஒரு தூய்மை இருந்தது, நான் மவுனமாய் காதலாக மாறி விட்டேன்!
வெள்ளை புடவையில் அவள் வந்த நிமிடம், மழை இல்லா மேகமாய் மெதுவாய் பேசினாள், வார்த்தையின்றி நெஞ்சை வருடினாள்.அந்த வெள்ளை சாயல் என் நெஞ்சை வெளுத்தது, நான் மவுனமாய் காதலாக மாறி விட்டேன்!
இரவின் மௌனத்தில் வந்தாய் நீ – மழை போன்ற நிம்மதியாய், என் இதயத்தை ரசித்து, கனவாகக் கிழித்தாய்! மலையாள மங்கையா, அந்த மெளனக் குரலில், பாடியதும் அல்ல, பார்த்ததும் அல்ல பாதித்தாய் கண்களால்! பேசாமல் பேசும் விழி… ஒரு புன்னகை எச்சம், நெஞ்சில் நீயின்றி நாள் நகர மறுக்கிறது சுத்தம். காதலா இது? கவிதையா நீ? உன் நிழலில்கூட என் உயிர் உவப்பது ஏனோ, தெரியவில்லையே!
இரவின் நீ வந்து என் இதயத்தை கிழித்தாய்! மலையாள மங்கையா, அந்த மெளனக் குரலில், என் மௌனத்தை கலைத்தாய். பேசாமல் பேசும் விழிகளால் நெஞ்சில் நீயின்றி நாள் நகர மறுக்கிறது. உன் நிழலில்கூட மறக்க மறுக்கிறது என் இதயம். ஏனோ தெரியவில்லையே!
அவள் புடவையின் சிவப்பு… என் நெஞ்சை புண்ணாக்குது, அவள் தோன்றிய தருணமே… என் மூச்சை மண்ணாக்குது. பச்சை சட்டை உடுத்தி என் கண்கள் சிவக்க, இருவரும் சேர, ஒரு கனாக் கோலம், அவளின் உடை, என் உயிர் கவிதை தாளம்!
ஆயிரம் அழகிகள் உலகம் வலம் வரலாம், அவர்களின் புன்னகை என் நெஞ்சை தொடாது. நீ பேசும் ஒவ்வொரு வார்த்தையிலும் ஒரு பாடல், அழகென வரைவது என்றால், அது நீயே மட்டும் தான்!
ஒரு வார்த்தை சொல்லினேன், கேலியாக, சிரிக்கும்படி… அவள் முகம் சுழிந்தது, கண்கள் கோபத்தில் மின்னியது! ஆனால் என்ன செய்யலாம்? அந்த வார்த்தை என் அன்பு மொழி தான்… கோபம்தான் வந்தாலும், அந்த உரிமையைக் காண அவள் சும்மா இருந்தாள்… அவள் கோபமே கூட, அன்பில் பிறந்தது என்பது எனக்குத் தெரியும்!
நான் எழுதி அனுப்பும் வார்த்தைகள், தொலைவில் காற்றோடு தொலைந்து போகின்றன… அவள் பேசாமல் இருக்கிறாள், நானோ — தினமும் எதிர்பார்த்து பேசிக் கொண்டிருக்கிறேன்… ஒரு “ஹாய்” கூட வரவில்லை, ஆனால் அந்த மௌனம் தான் என் மனதை சுழற்றுகிறது… அவள் பேசாதது என்னை காயப்படுத்தவில்லை, அது எனது அன்பைப் பேச வைக்கிறது…
அவள் முகத்தில் ஒரு மெல்லிய சாயல், சிரிக்க முயற்சி… ஆனால் ஒளி இல்லை… விழிகளில் ஒரு கவலை, மறைக்க நினைக்கிறாள்… ஆனாலும் தெரிகிறது. அவள் பேசாமல் நிற்கும் அந்த நொடியிலே, சிந்தனைகள் ஓடிக்கொண்டு இருக்கின்றன… “என்னவோ ஒன்று அவளுக்குள் நடக்கிறது” என என் மனசு மெல்ல பதுங்கிக் கேட்கிறது… அவள் சொல்லாததைவிட, அவள் முகம் தான் எனக்கு கவிதை எழுதுகிறது…
விழிகளில் மின்னல், வார்த்தைகளில் மௌனம்… முகம் மட்டும் சொல்கிறது, “இப்போ பேசாதே!” சிரிப்பைக் கூட மறந்த அவள், கோபத்தின் உச்சத்தில் நிற்கிறாள்… அவளின் கோபத்தின் மௌனம் என் நெஞ்சில் சத்தமாய் விழுகிறது!
ஏலக்காய் தோட்டம் நனைந்தது, மழை மெதுவாக விழுந்தது… அந்த பச்சை மேலே — அவள் முகம் மலர்ந்தது… துளிகள் விழும் ஒலியுடன் அவளின் குரலும் கலந்து ஒலித்தது… வீடியோவின் திரையில் ஒரு தேவதை நடந்து சென்றாள்… அந்த மழை என்னை நனைக்கவில்லை, அவள் சிரிப்பே என் நெஞ்சை நனைத்தது!
மழை துளிகள் இடைவிடாமல் விழும் போது, அவளின் நினைவு எனக்கு இடைவிடாமல் வருகிறது… காற்று அவளின் கூந்தலாக சுழலும், நனைந்த பூமி அவளின் வாசனையாய் மாறுகிறது… வானம் கலங்கினாலும் பரவாயில்லை, அவளின் சிரிப்பே எனக்கு வானவில்லாக இருக்கிறது… மழை நின்று விடலாம், ஆனால் அவளின் நினைவு என் நெஞ்சில் எப்போதும் நனையத் தான் தெரிகிறது…
அவள் பேசவில்லை… ஆனால் அவள் முகம் ஆயிரம் வார்த்தைகளை சொன்னது. அவள் பேசவில்லை… ஆனால் அவளின் மௌனம் ஒரு முழு புத்தகம் போல இருந்தது… அவள் அசைத்த விரல்கள் ஆயிரம் மொழிகளுக்கு சமம்
இந்தக் கவிதைத் தொகுப்பு உங்களுக்குப் பிடித்திருக்கும் என்று நம்புகிறோம். உங்களுக்குப் பிடித்த வரிகள் குறித்தோ அல்லது உங்கள் சொந்தப் படைப்புகள் குறித்தோ எங்களுடன் பேச விரும்பினால், எங்கள் 👉தொடர்புப் பக்கத்தை அணுகவும். இந்த அழகிய கவிதைகளை உங்கள் நண்பர்களுக்கும் அன்பானவர்களுக்கும் பகிர மறக்காதீர்கள்!
Sprunki Game breathes fresh rhythm into Incredibox, blending creativity with intuitive sound design. It’s a must-try for music lovers and casual players alike. Check it out at Sprunki Game.
Oi, anyone tried me88onlinecasino yet? Thinking of having a crack at it. Let me know if it’s the real deal, yeah?
Honestly, j8casino has a surprisingly good selection of slots. I appreciate the variety! A little bonus luck would be nice, though, haha! Head over to: j8casino